Οι εμμονές του ρομαντικού ανακυκλώνονται συστηματικά παρατηρώντας τις ευδιάκριτες γραμμές των ανθρώπων που κοιτάζουν με μάτια νοσταλγικά δίχως να βλέπουν. Στο τραπεζάκι του καφέ σκόρπια πιατάκια και φλιτζάνια, απομεινάρια κάποιας πρόσφατης ανθρώπινης παρουσίας. Τα αποτσίγαρα στο τασάκι σου θυμίζουν τη νευρικότητα με την οποία η υστερική πενηντάρα έφτυνε τις λέξεις κατηγορώντας τον κόσμο όλο για άλλο ένα σημάδι πως έχει πια για τα καλά περάσει την κλιμακτήριο. Πίσω από το μπαρ, ο νεαρός με το διεισδυτικό βλέμμα στέκει για λίγο ακίνητος σαν σε πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη καρτ ποστάλ, ενώ στο χώρο γύρω του δεσπόζει ένα λευκό συννεφάκι καπνού. Πιθανή προέλευση: η κοντινή καφετιέρα. Εστιάζεις την προσοχή σου στις γύρω ψιλοκουβεντούλες, η σύνθεση όλων μαζί σου θυμίζει ένα από εκείνα τα στιγμιαία παράταιρα που σε κατακλύζουν όταν βρίσκεσαι παρατηρητής σε χώρο με πολύ κόσμο. Φαίνονται όλοι τόσο συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουν, που τους απασχολεί, που εξηγούν, που ακούν, που σκέφτονται. Και τι από όλα αυτά έχει σημασία για σένα; Τίποτε. Κι αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Κρυφά, συνωμοτικά με τον εαυτό σου. Μέσα στην ψευδαίσθηση της απόσυρσης από την αλληλεπίδραση γίνεσαι κι εσύ άλλη μια φιγούρα σε κάποια γωνίτσα της εικόνας.
