Στην Κονίσπολη αδερφές μου (-κι αδέρφια-)

«Τάξις και ασφάλεια», θα ακούσετε να ξεστομίζουν τα ανδρείκελα των εκάστοτε μικρών, μεσαίων, μεγάλων, ακατανόητων, ψεύτικων και ολοκληρωτικών εξουσιών. Θα ακούσετε ακόμα πολλά «θα», λέξεις όπως «αναβάθμιση, ποιότητα, ποσότητα, καλύτερο, αύριο, πρέπει, να σφίξουμε, να δώσετε, να πάρουμε, να χάσετε, να κερδίσουμε…» (Συμπληρώστε κατά βούλησιν. Δεν θα σας δίνεται, άλλωστε, συχνά τέτοια ευκαιρία.) Θα θυμώσετε, θα συμβιβαστείτε, θα σκύψετε το κεφάλι, θα σηκώσετε ανάστημα, θα φωνάξετε, θα σιωπήσετε, θα…Συμπληρώστε κατά βούλησιν. Άλλωστε, οι φόρμες σας λένε συνήθως ακριβώς τι πρέπει να γράψετε, να κάνετε, να πείτε. Και τι δεν πρέπει, ομοίως.

Παρεμπιπτόντως, οι εκθέσεις που γράφαμε στο σχολείο έκρυβαν μια ενδιαφέρουσα υποκρισία. Οι οδηγίες του κουτιού ήταν να αφήσουμε τη φαντασία μας να δουλέψει, να βρούμε πρωτότυπους και δημιουργικούς τρόπους να αναπτύξουμε το δοσμένο θέμα, να εκφραστούμε. Αλλά πέραν των χρήσιμων κανόνων γραμματικής, σύνταξης και διάρθρωσης, καλούμασταν να αποστηθίσουμε επιχειρήματα, φράσεις, αποφθέγματα, ποιητικό λόγο, εγκεκριμένο λόγο, έτοιμο λόγο. Έτσι, ο κουτσουρεμένος βαθμός απέτρεπε το οποιοδήποτε ξεστράτισμα από τα συνηθισμένα και ελεγμένα. Θα μπορούσε κανείς να πει, πως δεν ήταν μάθημα έκθεσης, μα προετοιμασία για την κοινωνία της σιωπής και της δύναμης της μάζας.

Στη συνέχεια, μια κοινωνία καλά πλέον εκπαιδευμένη να αναπαράγει από συνήθεια, είναι φυσικό να αγαπά τους κανόνες. Είναι μεγάλο πράγμα να σου λένε τι να κάνεις και να σε γλιτώνουν από κινδύνους  που δεν γνωρίζεις . Είναι μεγάλο πράγμα να σε γλιτώνουν από τον κόπο να σκεφτείς. Βέβαια, θα αναρωτηθεί κανείς, πού είναι όλα αυτά τα λευκά προβατάκια που απολαμβάνουν αδιαμαρτύρητα τις επιλογές των ανωτέρων, όταν όλος ο κόσμος φαίνεται να βουίζει από δυσπιστία, διαφωνίες και αγανάκτηση; Γιατί ακούγονται παντού φωνές να διαμαρτύρονται, κι όμως νιώθουν πως είναι μόνες; Παύση για σκέψη.

Ως αφηρημένη απάντηση, παραδέχομαι πως ονειρεύομαι μια Νεφελοκοκκυγία όπου θα έγραφα μονάχα ποίηση και θα τρεφόμουν με πάχνη από όνειρα. Κάτι τέτοιο, δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ επαρκώς με το εδώ και το τώρα.  Είναι αλήθεια, πως όταν στην ηλικία των δέκα κατάλαβα πως  δεν υπάρχει μέρος στη γη να  πάω (ούτε καν στη Χονολουλού που λέει και ο πατέρας μου), όπου θα μπορούσα να ξεφύγω από τους ανθρώπους και τους κανόνες τους, ένιωσα μια απελπισία σαν ποτέ άλλοτε. Παρόλα αυτά δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω οτιδήποτε. Τελικά, όμως, ακούγοντας τον παππού μου να μιλά για εκείνη την Κονίσπολη που θα πηγαίναμε να βρούμε αυτό που δε βρίσκουμε εδώ, σκέφτηκα ότι λογικά ή πρέπει να υπάρχει τέτοιο μέρος κάπου στο χάρτη ή  πρέπει κάπως να το φτιάξουμε.