Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και η Μέση Γη

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι ένα από εκείνα τα έργα που έχουν επηρεάσει όσο ελάχιστα τη λογοτεχνία του φανταστικού. Ο κόσμος της Μέσης Γης με τη μακρά ιστορία, την πολυπλοκότητα, τους θρυλικούς ηρωισμούς αλλά και τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής –όπως το φαγητό!- δεν είναι κάποια ουτοπία, αλλά ένας κόσμος σαν τον δικό μας, φωτεινός και σκοτεινός συνάμα, και γι’ αυτό ίσως να κατέκτησε τόσο ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των αναγνωστών που τον ένιωσαν οικείο.

Ένα χωριό αφού πέσει το σκοτάδι/ Καζούο Ισιγκούρο

Υπήρχε μια εποχή που μπορούσα να ταξιδεύω την Αγγλία χωρίς σταματημό επί βδομάδες και να παραμένω σε εγρήγορση -μια εποχή που, αν μη τι άλλο, το ταξίδι κάπως με ωφελούσε. Μα τώρα που έχω γεράσει αποπροσανατολίζομαι πιο εύκολα. Έτσι λοιπόν, φτάνοντας στο χωριό μόλις που είχε πέσει το σκοτάδι απέτυχα τελείως να κατατοπιστώ. Με το ζόρι μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόμουν στο ίδιο χωριό, στο οποίο, όχι πολύ καιρό πριν, είχα ζήσει και βρεθεί να ασκήσω τόση επιρροή.

Συναντώντας το 100% τέλειο κορίτσι ένα όμορφο πρωινό του Απρίλη/ Χαρούκι Μουρακάμι

Ένα όμορφο πρωινό του Απρίλη, σε έναν στενό παράδρομο στη μοντέρνα συνοικία του Τόκυο, προσπέρασα το 100% τέλειο κορίτσι.

Να σας πω την αλήθεια, δεν είναι και τόσο ωραία. Δεν ξεχωρίζει με κανέναν τρόπο. Τα ρούχα της δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Το πίσω μέρος των μαλλιών της είναι ακόμα πατικωμένο από τον ύπνο. Ούτε νέα είναι –πρέπει να είναι γύρω στα τριάντα, ούτε καν κοντά σε «κορίτσι», για την ακρίβεια. Μα και πάλι, το ξέρω από τα 200 μέτρα: Είναι το 100% τέλειο κορίτσι για μένα. Τη στιγμή που τη βλέπω, υπάρχει ένα βουητό στο στήθος μου και το στόμα μου είναι τόσο στεγνό όσο μια έρημος.