Εξεταστέο Μάθημα: Μικρή Ελλάδα-Μέθοδοι Αυτοκριτικής και Προβληματισμού 1

Σχολιάστε τις παρακάτω προτάσεις:

1. Έχω συνηθίσει να σκέφτομαι πως τίποτε μεγάλο και σημαντικό δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
2. Έχω συνηθίσει να ελπίζω μόνο στην αλλαγή του εαυτού μου.
3. Έχω αποδεχτεί πως οι μεγάλες αποφάσεις των άλλων θα μου φέρνουν μόνο απογοητεύσεις.
4. Μου φαίνεται περίεργο πώς κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν το κουράγιο να πολεμούν για κάτι που με την τετραγωνισμένη λογική μου δεν έχει καμία ελπίδα.
5. Αναρωτιέμαι γιατί εκπλήσσονται και σοκάρονται όταν άλλοι παίρνουν τα ηνία γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς και στέκονται απέναντί τους ή από πάνω.

Η εκπαίδευση και η ανατροφή μου μου έχουν δώσει επιχειρήματα για όλα τα παραπάνω. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να μπορώ να πείσω τον εαυτό μου, καθώς οι προτάσεις 1-5 αποτελούν δικές μου αυθεντικές δηλώσεις.

Αντίθετα, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου δύσπιστα όταν ακούω καλά νέα και αυτόματα ψάχνω για τα ψιλά γράμματα. Κι αν αρχίσουν να  συσσωρεύονται οι θετικές εξελίξεις, κοιτώ  πάνω από τον ώμο μου για την καταιγίδα, να μην την αφήσω να με πιάσει απροετοίμαστη.

Απαρχή ήταν η περιβόητη κρίση που ήρθε και με βρήκε εκεί που μάθαινα τον κόσμο. Μέχρι τότε επικρατούσε γύρω μου εκείνη η εφορία  της  άνεσης. Η Ελλαδίτσα ήταν βεβαίως κατάπτυστη γιατί ήταν τόσο πίσω, γιατί επικρατούσε ο ωχαδερφισμός , γιατί έκανε διακρίσεις και για χίλιους δυο άλλους  λόγους, αλλά όλα αυτά ήταν μακριά μας λίγο πολύ. Ταυτόχρονα,  η περηφάνια του Έλληνα για τους αγώνες των προηγούμενων γενεών ήταν ακόμα πολύ νωπή. Κι ύστερα, ήρθαν οι μαυρίλες και οι απολύσεις, η ανεργία, και η απελπισία έγινε καθημερινότητά μας. Ο Έλληνας απέδειξε ξανά και ξανά  πως δεν μπορούσε να αναμετρηθεί μια και καλή με αυτό που κατέστρεφε τη ζωή του.

Θυμάμαι να προσπαθώ να μάθω να αγωνίζομαι. Θυμάμαι πορείες, θυμάμαι τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, θυμάμαι συζητήσεις επί συζητήσεων για το αεροδρόμιο του Ελληνικού, θυμάμαι εκλογές, συνελεύσεις, μικρούς αγώνες και μεγάλους. Ήττες μπορώ να ανακαλέσω  πολλές. Νίκες…δυσκολεύομαι.

Θυμάμαι να βγαίνω δειλά από τον μικρό μου κόσμο και να προσπαθώ να ανακατευτώ σε όλα αυτά. Η αίσθηση που μου έχει μείνει είναι ένα τραινάκι του λούνα παρκ που ανέπτυσσε απότομα ταχύτητα και με έριχνε στα έγκατα της γης μόνο για να με ξανασηκώσει με την επόμενη αμυδρή ελπίδα. Δεν τα είχα ποτέ καλά με αυτά τα τραινάκια, έτσι κι αλλιώς, ήμουν ανέκαθεν οπαδός της γης και της σταθερότητας.

Έτσι, τα παράτησα πριν ακόμη αρχίσω. Είπα στον εαυτό μου πως δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μου να υπερασπίζομαι το σωστό, το δίκαιο, τα πιστεύω μου, πως δεν μπορώ να το αντέξω να γκρεμίζομαι κάθε φορά που νοιάζομαι για κάτι που δεν εξαρτάται πλήρως από μένα και πίστεψα πως ποτέ μα ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτε. Περίεργο πως όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με όλα όσα πιστεύω για τη ζωή.

Αντ’ αυτού επένδυσα στον εαυτό μου και τους γύρω μου. Να βελτιωθώ, να δώσω, να αγαπήσω, μα σπάνια πέρα από τα όρια του μικρού μου κόσμου.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, είναι αυτό μια προσωπική μου ανεπάρκεια; (Γιατί ως τέτοια τη λογίζω.) Ή είναι χαρακτηριστικό πολλών ανθρώπων σαν και μένα; Υπάρχει κάποια σύνδεση με τη γενιά μου, τη γειτονιά που μεγάλωσα, τους ανθρώπους που γνώρισα; Υπάρχει κάποιος ή κάτι που να φταίει και να μπορώ να κατηγορήσω άφοβα, για να ανακουφήσω τη συνείδησή μου;

Φαίνεται να το κάνει πολύς κόσμος, γι’ αυτό ρωτάω.

Υποθέτω ότι θα χρειαστεί να ξαναδώσω για αναβαθμολόγηση.