Ναξιώτικες περιπλανήσεις

Είναι τα ασβεστωμένα πεζούλια ένα ταξίδι μαγικό καθώς περιπλανιέσαι κάτω από τα μπλε παραθυρόφυλλα της Χώρας. Βλέπεις οικόσημα και αρχοντικά μα πιο εντυπωσιακά είναι εκείνα τα παλιά σπιτάκια με τις κοντές τους πόρτες. Αυτές που νομίζεις με ένα φου θα πέσουν και αναρωτιέσαι αν κάποτε εδώ ζούσαν χόμπιτ. Κάθε γωνιά θα σου προσφέρει μια λεπτομέρεια με τα μπρούτζινα ρόπτρα και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Μυρίζει γιασεμί και τα πλακόστρωτα ζεματάνε. Μπορείς να χαθείς δίχως δισταγμούς ανεβαίνοντας προς το κάστρο ακολουθώντας τον απόηχο από παιδικά τρεχαλητά. Κάποια αναπάντεχη στιγμή θα ξεπροβάλλει κι η θάλασσα με κάδρο κάποιο παλιό πέτρινο παράθυρο ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού. Το χρώμα της δανεισμένο από την πορτοκαλιά παλέτα του ηλιοβασιλέματος. Μικρά μαγαζάκια, άλλα πιο τουριστικά άλλα σωστός θησαυρός. Εργαστήρια με ιδιαίτερα κοσμήματα και κόσμοι από ξύλο και μυθικά πλάσματα χαμένα ανάμεσα σε στροφές και μισοκρυμμένα μπαράκια με δροσερές ταράτσες...

Κι εκεί που θα υπόσχεσαι πως θα ξαναγυρίσεις για να χορτάσεις λίγο ακόμα, κάποιος περαστικός θα σε προειδοποιήσει να προσέξεις γιατί "Όποιος έρχεται στη Νάξο πολλές φορές, έρχεται η στιγμή που δεν μπορεί πια να ξαναφύγει."

Καλοκαίρια με δροσιά

Κι ήταν απλό εκείνες τις μέρες να μελαγχολήσεις,

                              γύριζες από κατάρες σε ξόρκια,

                              κοίταζες με ελπίδα απ' το παράθυρο.

Κι ήταν επόμενο εκείνες τις μέρες να ερωτευτείς,

                      γιατί η ψυχή σου αποζητούσε κάτι πιο έντονο

                      το κορμί σου ήθελε να χαμογελάσει ολόκληρο.

Το 'νιωθες κακό κάθε σου σκέψη να ξεκινά με το "δώσε μου".

Ήθελες η περιπέτεια αυτή να είναι πιο ανιδιοτελής...

Κι αναρωτιόσουν αν θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα

                                          για να το καταφέρεις.