Το σπίτι των ονείρων

Ο Δημήτρης, στα τριανταπέντε πια, κοίταζε με περιέργεια την παλιά πολυκατοικία. Ο χρόνος είχε υπάρξει λίγο ανελέητος μαζί της, όπως με όλους άλλωστε. Δεν περίμενε ποτέ πως θα σταθεί ξανά σε αυτό το κατώφλι. Η παρόρμησή του να βγάλει τα κλειδιά από την τσέπη για να ανοίξει, διακόπηκε από ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Μετά από τόσα χρόνια μακριά σου, κι όμως ακόμη είσαι δικό μου.» σκέφτηκε κοιτώντας την εξώπορτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκαν ομιλίες και το χτύπημα από παιδικά ποδαράκια που βιάζονται να καλωσορίσουν το νεοφερμένο. Θυμήθηκε τότε, που αυτός ο ήχος ερχόταν από τον ίδιο κάνοντας τον ενθουσιασμό του να αντηχεί σε όλο το σπίτι.

Ιστορίες από χαϊκού

πότε θα φτάσω

στον κόσμο απέναντι

πίσω να κοιτώ

βρέχει στο δρόμο

εδώ ησυχία κάνουν

ψυχές του όχι

καπνός θολώνει

βήμα τυφλό θα κάνω

φόβος που πρέπει

μάτια αλμυρά

με το φως σας λούζομαι

πόνος μου γλυκός

άνθη κερασιάς

να μπορούσα το χάδι

να φυλακίσω

ψυχές μπουγάδα

καρτερούνε τον ήλιο

να ζωντανέψουν