Σιωπή (απόπειρα ηρεμίας πριν από την καταιγίδα)

Η ηχηρότητα της σιωπής μου απαιτεί θάρρος που δεν έχω βρει ακόμα

Ασθμαίνω προσπαθώντας να τη μηδενίσω, κάθε που δεν βρίσκεται κανείς να κάνει λίγο θόρυβο

Τα αυτιά μου θέλουν να ανακουφίζονται με ήχους αποσυντονισμού

Το μέσα κοχλάζει σαστισμένα στοιβάζοντας παγερά τούβλα μέχρι το λαιμό μου,

μια κίνηση αυθόρμητη

Φτάνω λοιπόν σε ένα αδιέξοδο που μπορεί να μεταφραστεί με εγωιστικό λακωνισμό

Έξω: δώσε μου

Μέσα: Σώπα

Σε ξένο τόπο

Σε ξένο τόπο ν’ αγαπήσω  πες  μου

πώς, κλειστά παράθυρα μετρούν το χρόνο.

Στα πέτρινα πλακόστρωτα κατρακυλούν

οι σκέψεις της ημέρας. 

Ανάμεσα στα κλαδιά του πάρκου ο κόσμος

-μου- αναριγά.

Κι ήταν πάντοτε το θέλω του ταξιδιώτη

μες στην τσέπη μου.

Παθιασμένο και αταίριαστο.

Ιστορίες από χαϊκού

πότε θα φτάσω

στον κόσμο απέναντι

πίσω να κοιτώ

βρέχει στο δρόμο

εδώ ησυχία κάνουν

ψυχές του όχι

καπνός θολώνει

βήμα τυφλό θα κάνω

φόβος που πρέπει

μάτια αλμυρά

με το φως σας λούζομαι

πόνος μου γλυκός

άνθη κερασιάς

να μπορούσα το χάδι

να φυλακίσω

ψυχές μπουγάδα

καρτερούνε τον ήλιο

να ζωντανέψουν

Πες μου μαμά

Πες μου μαμά, πώς γυρίζουν οι κόσμοι μα εγώ μένω ακίνητη εδώ;

                           πώς αλλάζουν οι άνθρωποι μα μου φαίνομαι ίδια εγώ;

Πες μου μαμά, πώς ξεχνάω, κοιμάμαι, ονειρεύομαι και ξυπνώ;

                            πότε, αλήθεια, θα μάθω κι εμένα τόσο πολύ ν’αγαπώ;

Είναι αλήθεια, μαμά, πως κάποιος μια μέρα θα με τραβήξει μαζί του ξανά

μ’ αγάπη, με τρέλα, με όμορφους κόσμους, με μια αγκαλιά;

Κι ύστερα θα’ρθουν, σαν πρώτα, στιχάκια στιφά και σταχτιά

ξεχασμένες γωνίτσες, πικρές καταιγίδες από μαχαίρια μικρά

θα λιώσουν οι αχτίδες των ήλιων που μου ‘χε χαρίσει παλιά

θα κρύψω τα όσα εκείνον θυμίζουν λιγάκι βαθιά.

Και όταν αγγέλοι μιλήσουν και πάλι  για άλλη μι’ αγάπη, καινούργια, μαμά

Μα πόσος χώρος θα υπάρχει στο τέλος να κρύβω αγάπες βαθιά, βρε μαμά; 

Άπνοια (στη Χώρα των Θαυμάτων)

Μικρές καθημερινές αναμετρήσεις που έγιναν συνήθεια.
Χαμηλές πτήσεις με λαχτάρα για να προσγειωθούν, κάθε φορά, απότομα.
Ανάσες βαθιές, αναισθητικό.
Μακριά, περιπλανώμενοι θίασοι μοιράζουν πεφταστέρια.
Εδώ, κλειδωμένες κάμαρες αναμένουν το τίποτε.
Στο ντουλάπι ένα κιλό ζάχαρη που πικρίζει.
Δίπλα της τα "ίσως", καραμέλες με γεύση μέντας.
Μερικές φορές ασφυκτιώ από μέσα προς τα έξω.
Κι όμως, επιμένω ακόμη πως η Αλίκη έχει βρει τη Χώρα των Θαυμάτων.

περίεργη...

Είμαστε περίεργη φάρα...
Σφίγγουμε τα βιβλία στην αγκαλιά μας σαν σανίδες σωτηρίας.
Αφήνουμε το σώμα μας στο χώμα μόνο για να κοιτάξουμε ψηλά τα βιαστικά σύννεφα που θέλουμε να φτάσουμε.
Κλείνουμε τα μάτια στον ψίθυρο της βροχής φτιάχνοντας μουσική με οτιδήποτε διαθέσιμο.
Και ανασαίνουμε απαλά κάτω από τ' αστέρια σε στιγμές εσωτερικής περισυλλογής.
Και χαμογελάμε αδιόρατα όταν ο αέρας μας χαϊδεύει το πρόσωπο.
Κι αν μπροστά σε απρόσκλητες σκιές χάσουμε λιγάκι την ισορροπία μας,
παρεμβαίνει η ψυχή ανυψωμένη, ανυπόμονη να γεμίσει κι άλλο.
Είμαστε περίεργη φάρα,
ό,τι και να  μας έκλεψαν εσκεμμένα ή κατά λάθος, το δημιουργήσαμε ξανά πιο ταιριαστό με την ελεύθερη φύση μας.

Σεπτέμβρης

Οι μικρές μελαγχολίες του Σεπτέμβρη

ανασαλεύουν ένα καλοκαίρι που πέρασε

εξερευνούν διψασμένα έναν χειμώνα που έρχεται

περιπλανούνται νοσταλγικά στα σοκάκια των νησιών

κοιτούν ατάραχες το φεγγάρι

σαν ένα φανάρι, ασάλευτο, στο απέραντο τίποτα υψωμένο

μάρτυρας όλων εκείνων που έφυγαν

μάρτυρας όλων εκείνων που θα έρθουν

και μια υποτυπώδης απλωσιά στα ιδιαίτερα της ψυχής

περιμένει να γεμίσει αψεγάδιστες ακόμη υποσχέσεις

για άλλο ένα αύριο

Καλώς ήρθες φθινόπωρο.

Καλοκαίρια με δροσιά

Κι ήταν απλό εκείνες τις μέρες να μελαγχολήσεις,

                              γύριζες από κατάρες σε ξόρκια,

                              κοίταζες με ελπίδα απ' το παράθυρο.

Κι ήταν επόμενο εκείνες τις μέρες να ερωτευτείς,

                      γιατί η ψυχή σου αποζητούσε κάτι πιο έντονο

                      το κορμί σου ήθελε να χαμογελάσει ολόκληρο.

Το 'νιωθες κακό κάθε σου σκέψη να ξεκινά με το "δώσε μου".

Ήθελες η περιπέτεια αυτή να είναι πιο ανιδιοτελής...

Κι αναρωτιόσουν αν θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα

                                          για να το καταφέρεις. 

Σε όνειρο

Κι όταν ανοίγεις αμυδρά τα μάτια

μπερδεμένος λίγο ακόμα στη σχοινένια γέφυρα του ονείρου

δοκιμάζεις αν είναι όλα στη θέση τους

κι αναρωτιέσαι πόσο έλειψες και γιατί...

Σημάδια

Σημάδια θα δεις στο σπίτι σου

και θα τα αποδώσεις σε ένοικους προηγούμενους.

Σημάδια θα δεις στους φίλους σου

και θα πεις πως δεν πετύχαν στη ζωή τους.

Σημάδια θα δεις στο σύντροφό σου

και θα σκαρφιστείς την ιστορία μιας παλιάς, πληγωμένης αγάπης.

Σημάδια θα δεις στους γονείς και τα αδέρφια σου

και θα πειστείς πως είναι η ρουτίνα.

Σημάδια θα δεις στο σώμα σου

και θα σκεφτείς μπόρες περασμένες.

Σημάδια θα δεις στις σκέψεις σου,

όμως επίμονα θα εθελοτυφλείς.

Γιατί σημάδια μπορείς να βρεις παντού,

μα δεν ξέρεις πώς να τα διαβάσεις.

Ίσως φοβάσαι πως κάτι θα χρειαστεί ν' αλλάξεις.

Ίσως φοβάσαι πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω

από ζαριές τυχαίες...

Αργοπεθαίνει ο ρομαντισμός

Ξεκίνησε με δυο χέρια που έψαχναν το ένα το άλλο στο σκοτάδι.
Ήταν γι'αυτά πολύ σημαντικό να νιώσουν το μεταξύ τους,
μια παρηγοριά ενάντια στη Μοναξιά, μια τρομερή λέξη που καλά καλά δεν ήξεραν ακόμη,
τους την είχαν ταΐσει, βλέπεις, με το κουτάλι, σε μικρές δόσεις από βρέφη.
Για να προσαρμοστούν καλύτερα.
Ύστερα, κάπως το ένα κρεμάστηκε από το δεύτερο αρνούμενο να συνεχίσει μόνο του,
λες και φοβόταν κάτι που δεν ήξερε.
Το διστακτικό άγγιγμα έγινε πνιγηρή λαβή.
Πολύ νωρίς ή  πολύ αργά κάποιος έτρεξε να κρυφτεί μακριά.
Κι ύστερα όλα ξεκίνησαν από την αρχή με μια σπιθαμή πικρίας στο ιστορικό του καθενός.
Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Κάπως έτσι αργοπεθαίνει ο ρομαντισμός.

Αμφιβόλως Επιζών

Αμφιβόλως επιζών  και επικίνδυνα ταλαντευόμενος

άνθρωπος τσακισμένος, μα τι κρίμα, ακόμη ανόητος

έτοιμος να παραδώσει τις δυνάμεις του σε χέρια άλλων

μιας και μοναχός του αδυνατεί να τις χειριστεί επαρκώς.

Ασήμαντο κι αν η καρδιά του χαράσσεται κάθε φορά που το επιχειρεί.

Είναι κρίμα άνθρωπος τσαλακωμένος να μην το αντιλαμβάνεται,

να αναμένει τον από μηχανής θεό -για άλλη μια φορά- να οδηγήσει τις ημέρες του.

Ανακούφισης σιωπές

Μερικές φορές η σβελτάδα του κόσμου χάνεται για λίγο
κι εγκλωβίζομαι σε λίγες στιγμές που παίζουν ξανά και ξανά.
Σε αργή κίνηση φωτογραφίζω την εικόνα που εκτυλίσσεται
δυο γαλότσες που τσαλαβουτούν στην άσφαλτο,
ο γκρίζος ουρανός που κλαίει,
ένα καπέλο που το παρέσυρε η βροχή.
Κι είναι οι στιγμές αυτές, ανακούφισης σιωπές,
μες στο ανακάτωμα του κόσμου
και την ιδέα του "ποτέ πια" που κάποιος πρόφερε πριν λίγο.