Τους
ανθρώπους να τους αγαπάς.
Κι ας είναι
δύσκολοι, κι ας είναι εγωιστές, κι ας είναι απρόσεχτοι. Γιατί είσαι κι εσύ το
ένα ή το άλλο ή κάτι ολότελα διαφορετικό. Εκείνους που σε δέχτηκαν όπως είσαι,
ή που τουλάχιστον προσπάθησαν, να τους αγαπάς και να προσπαθείς να κάνεις και
γι’ αυτούς το ίδιο.
Τι κι αν
χωρίσουν δρόμοι και μονοπάτια, τι κι αν θυμώσεις ή πληγωθείς – και τα δυο
απόρροια των δύο, όχι του μοναδικού φταίχτη και αποδιοπομπαίου τράγου – εσύ να
τους αγαπάς.
Κι όσο
μπορείς κι έχεις το θάρρος να τους το λες, να το φωνάζεις αν αντέχεις. Γιατί
μπορεί να το χρειάζονται, γιατί μπορεί να μην το ξέρουν, γιατί μπορεί να το
ξέχασαν, γιατί η ζωή είναι μικρή.
Μη φοβηθείς
πως μπορεί να πετάξουν στα σκουπίδια αυτό που εσύ έφτιαξες με καρδιά και χέρια
και κόπο, ψυχή και μυαλό. Μη φοβηθείς, γιατί η αγάπη ανακυκλώνεται κι αν τύχει
και δεν τη θέλουν, εκείνη θα βρει ένα τρόπο να επιστρέψει σε σένα. Θα γίνει
ξανά δικιά σου και θα μπορείς να τη μοιράσεις όπου εσύ θελήσεις ή να θρέψεις
λίγο και τον εαυτό σου.
Τον εαυτό σου
να τον αγαπάς επίσης.
Κι ας είναι
όπως είναι, κι ας τον κατηγορείς πολλές φορές για τον κόσμο όλο. Γιατί αυτός
είναι ο μόνος που ξαγρυπνά δίπλα σου όταν όλοι οι άλλοι σωπαίνουν. Αυτός είναι
που σε έβγαλε από όσους βούρκους πέρασες με τα πόδια και εκείνος μονάχα θα
μείνει να πολεμάει για σένα μέχρι τέλους. Όχι επειδή οι άλλοι δεν θέλησαν μα
επειδή δεν μπόρεσαν, επειδή χρειάστηκε να φροντίσουν του ίδιους ή κάποιον
άλλον.
Κι όταν
μάθεις να αγαπάς, θα μπορείς να καταλάβεις ότι σ’ αγαπούν.
Κι ας είναι
απασχολημένοι και κουρασμένοι. Κι ας μην
το δείχνουν όπως θα ‘θελες παρά με το δικό τους τρόπο, γιατί ποτέ δεν ήταν οι
άνθρωποι των συναισθηματισμών. Κι ας νομίζεις ότι σε ξέχασαν. Κι ας είναι
μακριά. Εκείνοι σε αγαπούν και κάπου βαθιά το ξέρεις.
Τους
ανθρώπους σου να τους αγαπάς.
