Τυλιγμένος με μερικά καθημερινά πυροτεχνήματα και μια περιποιημένη χούφτα
ηλιαχτίδες πηγαίνει πιο εύκολα κάτω. Για εκείνον τον κόμπο που
ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει, μα αρνείται να εξαφανιστεί,μιλάω. Αγνώστου ετικέτας και ταυτόχρονα συμμετέχων σε κάθε διαθεσιακή ασυμμετρία. Φαίνεται πως τα παγκοσμίου
φήμης «υπαρξιακά» αρέσκονται στο να
στέκονται στο λαιμό και όσο ψωμί και φως κι αν μπουκωθείς να μην μετακινούνται παρακάτω. Κάποτε θα μπορούσε
κανείς να πει πως αν λυθεί το ένα και το άλλο η κατάποση θα γίνει ευκολότερη
και ύστερα από λίγο αβίαστη. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, ενώ το κάθε «πολύ
σοβαρό» πρόβλημα που βολικά δικαιολογεί τον εκάστοτε κόμπο ξεφτίζει, τη θέση
του παίρνουν καινούργια «σοβαρά» προβλήματα και κόμποι. Ίσως με τον καιρό η
κατάκτηση της ηρεμίας είναι περισσότερο προϊόν της αποδοχής αυτής της μοίρας,
παρά κάποιο μαγικό διαλυτικό για να το κάνεις γαργάρες.
