Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Στο νοσοκομείο

Υπάρχουν υπηρεσίες και κτήρια  που κανείς δεν επισκέπτεται με χαρά γνωρίζοντας τι έχει να αντιμετωπίσει. Το ΙΚΑ, οι εφορίες, τα νοσοκομεία συνορεύουν με τη λέξη «ταλαιπωρία» στα διαμερίσματα του εγκεφάλου, όπως άλλωστε είναι λογικό. Φαίνεται, όμως, πως όλες οι αρνητικές εμπειρίες, δικές μας και άλλων, αθροίζονται σε μια γενική απαξίωση προς τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις η δυσαρέσκεια να είναι δικαιολογημένη, αλλά  η τάση να θεωρούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους ρομποτάκια που οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους γρήγορα και αποτελεσματικά, παρά τις όποιες αντιξοότητες είναι πολλές φορές άδικη.

Ένα περιστατικό που με έβαλε στο μονοπάτι τέτοιων σκέψεων συνέβη μια μέρα σε ένα νοσοκομείο, στα επείγοντα. Η ουρά στη διαλογή φαινόταν ακίνητη σαν βόα που χωνεύει και ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Όσο καλές προθέσεις και να έχει κανείς, επηρεάζεται. Παρόλα αυτά, είχα αποφασίσει να αντισταθώ στα αρνητικά κύματα  που λυσσομανούσαν γύρω μου και να κάνω υπομονή. Όταν πια έφτασα στην αρχή της ουράς και συνειδητοποίησα πως δεν είχα την προσοχή του ανθρώπου που βρισκόταν απέναντί μου, ετοιμάστηκα να ρίξω μερικά αστραπόβροντα  γιατί «και η υπομονή έχει τα όριά της»… Ακολουθώντας, όμως , το βλέμμα της υπαλλήλου είδα κάτι άλλο.

Εκείνη τη στιγμή ένα φορείο πέρασε γρήγορα   μπροστά στα μάτια μου, πάνω βρισκόταν  ξαπλωμένος ένας αιμόφυρτος άνδρας. Προκλήθηκε μια αναστάτωση να γίνει γρήγορα  χώρος να περάσει ο τραυματίας. Τα μάτια της υπαλλήλου ακολούθησαν το φορείο γουρλωμένα.Ψιθύρισε ερωτηματικά ένα όνομα. Σηκώθηκε να δει καλύτερα ,μα μόλις το φορείο εξαφανίστηκε στο διάδρομο, έπεσε πάλι στην καρέκλα της τρομαγμένη ξεσπώντας σε λυγμούς. Πολύ γρήγορα  πήρε δυο βαθιές ανάσες, σκούπισε τα μάτια της  με ένα χαρτομάντηλο, κατάπιε και μου ζήτησε το βιβλιάριο. Κι εκεί που έκπληκτη την παρατηρούσα να συνεχίζει τη δουλειά της με μια μόλις εγκατεστημένη σκιά στα μάτια, αναρωτήθηκα  αν κάποιος άλλος θα της είχε βάλει τις φωνές που καθυστέρησε. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά στον εαυτό μου με τρομάζει.


Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Άπνοια (στη Χώρα των Θαυμάτων)

Μικρές καθημερινές αναμετρήσεις που έγιναν συνήθεια.
Χαμηλές πτήσεις με λαχτάρα για να προσγειωθούν, κάθε φορά, απότομα.
Ανάσες βαθιές, αναισθητικό.
Μακριά, περιπλανώμενοι θίασοι μοιράζουν πεφταστέρια.
Εδώ, κλειδωμένες κάμαρες αναμένουν το τίποτε.
Στο ντουλάπι ένα κιλό ζάχαρη που πικρίζει.
Δίπλα της τα "ίσως", καραμέλες με γεύση μέντας.
Μερικές φορές ασφυκτιώ από μέσα προς τα έξω.
Κι όμως, επιμένω ακόμη πως η Αλίκη έχει βρει τη Χώρα των Θαυμάτων.