περίεργη...

Είμαστε περίεργη φάρα...
Σφίγγουμε τα βιβλία στην αγκαλιά μας σαν σανίδες σωτηρίας.
Αφήνουμε το σώμα μας στο χώμα μόνο για να κοιτάξουμε ψηλά τα βιαστικά σύννεφα που θέλουμε να φτάσουμε.
Κλείνουμε τα μάτια στον ψίθυρο της βροχής φτιάχνοντας μουσική με οτιδήποτε διαθέσιμο.
Και ανασαίνουμε απαλά κάτω από τ' αστέρια σε στιγμές εσωτερικής περισυλλογής.
Και χαμογελάμε αδιόρατα όταν ο αέρας μας χαϊδεύει το πρόσωπο.
Κι αν μπροστά σε απρόσκλητες σκιές χάσουμε λιγάκι την ισορροπία μας,
παρεμβαίνει η ψυχή ανυψωμένη, ανυπόμονη να γεμίσει κι άλλο.
Είμαστε περίεργη φάρα,
ό,τι και να  μας έκλεψαν εσκεμμένα ή κατά λάθος, το δημιουργήσαμε ξανά πιο ταιριαστό με την ελεύθερη φύση μας.

Σεπτέμβρης

Οι μικρές μελαγχολίες του Σεπτέμβρη

ανασαλεύουν ένα καλοκαίρι που πέρασε

εξερευνούν διψασμένα έναν χειμώνα που έρχεται

περιπλανούνται νοσταλγικά στα σοκάκια των νησιών

κοιτούν ατάραχες το φεγγάρι

σαν ένα φανάρι, ασάλευτο, στο απέραντο τίποτα υψωμένο

μάρτυρας όλων εκείνων που έφυγαν

μάρτυρας όλων εκείνων που θα έρθουν

και μια υποτυπώδης απλωσιά στα ιδιαίτερα της ψυχής

περιμένει να γεμίσει αψεγάδιστες ακόμη υποσχέσεις

για άλλο ένα αύριο

Καλώς ήρθες φθινόπωρο.