περίεργη...

Είμαστε περίεργη φάρα...
Σφίγγουμε τα βιβλία στην αγκαλιά μας σαν σανίδες σωτηρίας.
Αφήνουμε το σώμα μας στο χώμα μόνο για να κοιτάξουμε ψηλά τα βιαστικά σύννεφα που θέλουμε να φτάσουμε.
Κλείνουμε τα μάτια στον ψίθυρο της βροχής φτιάχνοντας μουσική με οτιδήποτε διαθέσιμο.
Και ανασαίνουμε απαλά κάτω από τ' αστέρια σε στιγμές εσωτερικής περισυλλογής.
Και χαμογελάμε αδιόρατα όταν ο αέρας μας χαϊδεύει το πρόσωπο.
Κι αν μπροστά σε απρόσκλητες σκιές χάσουμε λιγάκι την ισορροπία μας,
παρεμβαίνει η ψυχή ανυψωμένη, ανυπόμονη να γεμίσει κι άλλο.
Είμαστε περίεργη φάρα,
ό,τι και να  μας έκλεψαν εσκεμμένα ή κατά λάθος, το δημιουργήσαμε ξανά πιο ταιριαστό με την ελεύθερη φύση μας.