Τι μου έμαθε ο παππούς χρόνος

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου και οι ημέρες φαντάζουν ρεζερβέ για οικογενειακά τραπέζια και αγαπημένους φίλους;  Είναι το πρόβλημα αυτή η εξαναγκαστική χαρούμενη διάθεση ή όλα αυτά τα λαμπιόνια, τα φαγητά, τα χαμόγελα τα δήθεν και τα μη ή κάποια ανασκόπηση αυτού που πέρασε κι αυτού που έρχεται; Έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να πονάμε αναδρομικά και επετειακά για ένα σωρό πράγματα που μας συνέβησαν, ακόμη και αν μία μέρα πριν, γνωρίζαμε πως  τους είχαμε πλέον βάλει τη σφραγίδα «ξεπερασμένο» και τα είχαμε χώσει στην κατάψυξη. Είναι τόσα αυτά που ξεπηδούν κάθε χρονιά, τέτοια εποχή και πραγματοποιούν τη δική τους τελετουργία.  Ή μήπως είμαι μόνο εγώ; Μα γιατί πρέπει να είναι όλα τέλεια όταν αλλάζει ο χρόνος;

Η αλήθεια είναι ότι  ποτέ: πριν, τώρα και μετά δεν επιτυγχάνεται αυτή η πολύπλευρη τελειότητα που παρουσιάζεται στις διαφημίσεις της Coca cοla και σε τόσες ταινίες που ασπάζονται  το θαύμα των Χριστουγέννων. Εκεί η αγάπη έρχεται να τα βάλει όλα στη θέση τους και να θριαμβεύσει το καλό και το δίκαιο. Στον πραγματικό μας κόσμο, που δεν ανήκει σε καμία οθόνη, η ζωή συνεχίζεται και η ζωή τελειώνει, όπως ακριβώς και πριν. Παιδιά και μεγάλοι χάνουν το σπίτι τους και τη ζωή τους, ενώ άλλα παιδιά και άλλοι μεγάλοι συγκεντρώνονται κάτω από το δέντρο να ανοίξουν τα δώρα του Άγιου Βασίλη. Η αδικία θριαμβεύει, ο πόλεμος συνεχίζεται, η πείνα μαστίζει, το οποιοδήποτε «κακό» ζυγώνει. Όπως και με όλα τα πράγματα, όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος για τους ανθρώπους που νίκησαν, που σώθηκαν, που χόρτασαν, που βρήκαν λίγο φως.

Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και η μάχη του καθενός που επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα κι ένα σωρό παγίδες τύπου «φτιάξ’ το μόνος σου»  των  πάσης φύσεως ταλαιπωρούμενων από τέτοιες γιορτές. Κι είναι πολλά όλα αυτά τα πράγματα να τα σκέφτεται κανείς όταν «πρέπει» να είναι καλοδιάθετος. Μα τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν μαγικά, ούτε ο κόσμος κάνει ένα διάλειμμα και μηδενίζει πάλι το κοντέρ μόλις τα ρολόγια δείξουν μεσάνυχτα. Τόσο με μπερδεύουν όλα αυτά που μου βγαίνει κάθε φορά η αντίδραση.

Παρόλα αυτά, ως  μέλος των Ανώνυμων Μη-Γιορτινών, θα ήθελα αυτή τη φορά να κάνω μία πρόταση. Ας γιορτάσουμε ό,τι καλό μπορούμε να ξετρυπώσουμε κάτω από κάθε πετραδάκι. Ας πιστέψουμε ό,τι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε. Ας δώσουμε μια σημαντική υπόσχεση στον εαυτό μας και ας τον συγχωρήσουμε που κάνει λάθη. Ας θυμηθούμε ό,τι μας ταλαιπωρεί κι ας το δούμε με άλλο μάτι. Ας κρατήσουμε κοντά μας όποιο συναίσθημα θέλουμε και ας το αποδεχτούμε.  Ας το κάνουμε αυτό κάθε μέρα ή μέρα παρά μέρα.

 Δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε τα πρώτα λεπτά ή την πρώτη ημέρα του χρόνου. Είναι άλλη μια μέρα που πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να γιορτάσουν. Είναι άλλη μια μέρα που μπορούμε να την περάσουμε με οποιοδήποτε τρόπο.  Είναι άλλη μια μέρα που είμαστε σε αυτόν τον κόσμο με τα στραβά, τα ίσια και τα λοξά του και αυτό δεν έχει καμία σημασία παραπάνω από αυτή που θα του δώσουμε εμείς. Η μεγάλη εικόνα είναι πολύ βαριά για να τη σηκώσουμε όλη μέσα σε μία μέρα. Το τώρα, όμως, όπως και κάθε τώρα, είναι τόσο ανάλαφρο ή βαρύ όσο το κάνουμε εμείς.