Πες μου μαμά

Πες μου μαμά, πώς γυρίζουν οι κόσμοι μα εγώ μένω ακίνητη εδώ;

                           πώς αλλάζουν οι άνθρωποι μα μου φαίνομαι ίδια εγώ;

Πες μου μαμά, πώς ξεχνάω, κοιμάμαι, ονειρεύομαι και ξυπνώ;

                            πότε, αλήθεια, θα μάθω κι εμένα τόσο πολύ ν’αγαπώ;

Είναι αλήθεια, μαμά, πως κάποιος μια μέρα θα με τραβήξει μαζί του ξανά

μ’ αγάπη, με τρέλα, με όμορφους κόσμους, με μια αγκαλιά;

Κι ύστερα θα’ρθουν, σαν πρώτα, στιχάκια στιφά και σταχτιά

ξεχασμένες γωνίτσες, πικρές καταιγίδες από μαχαίρια μικρά

θα λιώσουν οι αχτίδες των ήλιων που μου ‘χε χαρίσει παλιά

θα κρύψω τα όσα εκείνον θυμίζουν λιγάκι βαθιά.

Και όταν αγγέλοι μιλήσουν και πάλι  για άλλη μι’ αγάπη, καινούργια, μαμά

Μα πόσος χώρος θα υπάρχει στο τέλος να κρύβω αγάπες βαθιά, βρε μαμά;