Συμβουλές σε εκείνη που κοιτά από ψηλά

Η ανάσα της είχε πιαστεί σε μια στιγμή και βυθιζόταν τώρα στα πνευμόνια της. Πώς γνωρίζεις έναν άνθρωπο; Τι λες ύστερα από το όνομά σου, τις ταμπέλες σου; Και πώς ακόμα απλώνεις το χέρι να πιάσεις το δικό του, πώς τεντώνεσαι, τι από την ψυχοσύνθεσή σου αφήνεις να εκτεθεί και τι κρύβεις βαθιά βαθιά μέσα σου;  Έτσι, ακίνητη και βουβή. Όμορφες σκέψεις, δύσκολες στιγμές, πνιγμένες φωνές που δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο και φτιάξαν ένα σύννεφο από κόκκινες τουλούπες καπνού στο στήθος. Άνθρωποι που πέρασαν, άνθρωποι που ξηλώθηκαν βίαια και άλλοι που δεν έλεγαν να φύγουν. Με τι κουράγιο έναν καινούργιο άνθρωπο; Με τι κουράγιο μια καινούργια φιλία; Με τι κουράγιο έναν καινούργιο έρωτα; Σηκώνει τα μάτια στον ουρανό, εκεί κανείς δεν την εμπόδιζε, παρά μόνο τα σύννεφα. Γι’αυτό μισούσε τις συννεφιασμένες μέρες. Της άρεσε να παρατηρεί τους περαστικούς από ψηλά, ελάχιστοι σηκώνουν ψηλά το κεφάλι, έτσι κανείς δεν την αντιλαμβανόταν… Ήταν ασφαλής να παρατηρήσει δίχως να τραβήξει την προσοχή. Ήταν ασφαλής να συμμετέχει λίγο..από μακριά. Λίγος πολύτιμος χρόνος  πριν αποφασίσει να κάνει άλλη μια βουτιά στην πραγματικότητα.

Κι όμως, με ό,τι κουράγιο μπορεί να συγκεντρώσει θα πρέπει να βουτήξει με φόρα ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα. Γιατί, τελικά, δεν μπορείς να ζεις τη ζωή από μακριά παρά μόνο από μέσα. Με χαμόγελα και με δάκρυα. Με χαρά και θυμό. Με ασφάλεια και φόβο. Με αντιθέσεις. Όπως η αντίθεση σε αυτές τις σκέψεις με τις πρώτες. Με θάρρος να δεχτείς τις τρικλοποδιές για να μπορέσεις να αγκαλιάσεις τις όμορφες στιγμές, γιατί τους αξίζει. Σκέψου πως αν δεν υπήρχαν τα σύννεφα, δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις τη λιακάδα. Και ίσως... ίσως να είναι καλύτερα να εκτεθείς..όσο κι αν το φοβάσαι. Βέβαια, είναι μακρύ το ταξίδι από την αρχή του μονοπατιού όπου κάποια χείλη σχηματίζουν συμβουλές μέχρι το σημείο όπου μπορείς πραγματικά να τις ακούσεις.

(http://favim.com/image/159359)