Συμπαντικές ανακατωσούρες

Σαν πλανήτες δαχτυλιδοφορεμένοι πώς περιφερόμαστε όλοι στον κόσμο...
Δυο κυκλικές τροχιές τέμνονται καμιά φορά κι είναι τότε τόσο δέσμιες η μία της άλλης. Σκέψου τώρα χιλιάδες τροχιές να τέμνονται σε ένα σύμπλεγμα άθραυστο μα και ρευστό. Δεν είναι, λοιπόν, λογικό πως όλοι μας νιώθουμε πού και πού να πνιγόμαστε; Κι αν ύστερα κάποιος κυνηγήσει την ισορροπία, τότε τείνει να βρεθεί μπροστά σ' ένα σκοινί που κανείς δεν θέλει να τραβήξει.

Όλα είναι ανθρώπινες σκηνές μιας συμπαντικής ανακατωσούρας στην οποία όλοι βάζουμε το λιθαράκι μας. Τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, κι όμως παλεύουμε για το "τόσο ίδιοι". Τόσο ίδιοι που κουράζει και ξεκουράζει συγχρόνως. Τόσο ίδιοι που η διαφορετικότητα αντηχεί σαν αντίλαλος σε όλα τα σκοτεινά λαγούμια που έσκαψε ποτέ η ανθρωπότητα.

Τόσο ίδιοι, σαν μηχανές που έμαθαν ξαφνικά να αισθάνονται.