Ένα χωριό αφού πέσει το σκοτάδι/ Καζούο Ισιγκούρο

Υπήρχε μια εποχή που μπορούσα να ταξιδεύω την Αγγλία χωρίς σταματημό επί βδομάδες και να παραμένω σε εγρήγορση -μια εποχή που, αν μη τι άλλο, το ταξίδι κάπως με ωφελούσε. Μα τώρα που έχω γεράσει αποπροσανατολίζομαι πιο εύκολα. Έτσι λοιπόν, φτάνοντας στο χωριό μόλις που είχε πέσει το σκοτάδι απέτυχα τελείως να κατατοπιστώ. Με το ζόρι μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόμουν στο ίδιο χωριό, στο οποίο, όχι πολύ καιρό πριν, είχα ζήσει και βρεθεί να ασκήσω τόση επιρροή.

Συναντώντας το 100% τέλειο κορίτσι ένα όμορφο πρωινό του Απρίλη/ Χαρούκι Μουρακάμι

Ένα όμορφο πρωινό του Απρίλη, σε έναν στενό παράδρομο στη μοντέρνα συνοικία του Τόκυο, προσπέρασα το 100% τέλειο κορίτσι.

Να σας πω την αλήθεια, δεν είναι και τόσο ωραία. Δεν ξεχωρίζει με κανέναν τρόπο. Τα ρούχα της δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Το πίσω μέρος των μαλλιών της είναι ακόμα πατικωμένο από τον ύπνο. Ούτε νέα είναι –πρέπει να είναι γύρω στα τριάντα, ούτε καν κοντά σε «κορίτσι», για την ακρίβεια. Μα και πάλι, το ξέρω από τα 200 μέτρα: Είναι το 100% τέλειο κορίτσι για μένα. Τη στιγμή που τη βλέπω, υπάρχει ένα βουητό στο στήθος μου και το στόμα μου είναι τόσο στεγνό όσο μια έρημος.

Σιωπή (απόπειρα ηρεμίας πριν από την καταιγίδα)

Η ηχηρότητα της σιωπής μου απαιτεί θάρρος που δεν έχω βρει ακόμα

Ασθμαίνω προσπαθώντας να τη μηδενίσω, κάθε που δεν βρίσκεται κανείς να κάνει λίγο θόρυβο

Τα αυτιά μου θέλουν να ανακουφίζονται με ήχους αποσυντονισμού

Το μέσα κοχλάζει σαστισμένα στοιβάζοντας παγερά τούβλα μέχρι το λαιμό μου,

μια κίνηση αυθόρμητη

Φτάνω λοιπόν σε ένα αδιέξοδο που μπορεί να μεταφραστεί με εγωιστικό λακωνισμό

Έξω: δώσε μου

Μέσα: Σώπα

Θάλασσα

Η θάλασσα στραφτάλιζε με του κόσμου όλου τα πετράδια αφημένα στις πτυχές της. Κάποτε ανταριασμένη, κάποτε ήρεμη, άλλαζε χρώματα αποφασιστικά, δίχως να νοιάζεται για τις σκέψεις που παρασέρνονταν στην αγκαλιά της. Γύρω της κόσμος καθιστός, όρθιος, ακίνητος, λικνιζόμενος ρυθμικά. Όλοι αμίλητοι, την κοιτούσαν με λαχτάρα. Κάποιοι προσεύχονταν. Ορισμένοι ήθελαν να σμίξουν μαζί της για πάντα, άλλοι να κλέψουν λίγη από τη φρέσκια ανάσα της κι ευθύς να επιστρέψουν ζωντανεμένοι στη στεριανή ζωή τους. Καθένας τους κάτι της ζητούσε έντονα, επιτακτικά, λες κι ήταν σκλάβα τους και παντοδύναμη θεότητα μαζί.

Από τότε που οι στεριανοί κλείσανε τη θάλασσα σε ένα τζάμι για να την κρατήσουν μακριά τους, την ποθούσαν περισσότερο. Όπως κάθε φορά που οι στεριανοί απαρνούνταν κάτι, έβρισκαν πως τώρα έλειπε από τη ζωή τους. Η αέναα κινούμενη, ποτέ διστακτική, η απόδειξη της συνέχειας των πραγμάτων, ήταν τώρα κλεισμένη σε ένα τζάμι. Την επισκέπτονταν κάθε μέρα από τα βάθη της κοιλάδας για να της μιλήσουν, να της δείξουν πόσο τους έλειψε.

Μία μέρα μετά την ομόφωνη απόφαση να αποκλείσουν τη θάλασσα από τις ζωές τους, γιατί ήταν άστατη, ανεξέλεγκτη και τους δημιουργούσε σύγχυση, ξεκίνησαν τις πορείες και τις δημόσιες διαμαρτυρίες. Θα έλεγε κανείς πως ένιωθαν ενοχές γι’ αυτή τους την πράξη. Κάποιος άλλος θα τολμούσε να πει, πως έβρισκαν ανακούφιση να νανουρίζουν τη συνείδησή τους σε ένα σκοπό ανούσιο. Η θάλασσα ποτέ δεν τους είχε ανάγκη. Εκείνοι ήταν που υποκρίνονταν τους άρχοντές της και παρατούσαν εδώ κι εκεί τις παράξενες φιλοδοξίες τους.

Τον τελευταίο καιρό είχε εξαπλωθεί η φήμη πως επρόκειτο για μια συνωμοσία. Δεν είχε γίνει ποτέ δημοψήφισμα, κάποιος άλλος-άγνωστος- είχε αποφασίσει την τύχη της θάλασσας. Οι στεριανοί ήταν μπερδεμένοι. Δεν θυμούνταν να έχουν ψηφίσει, αλλά δεν θυμούνταν και το αντίθετο.

Ξαφνικά, σηκώθηκε ένα πελώριο κύμα και έσκασε με θόρυβο στο τζάμι σκορπώντας σταγόνες σε όλη του την επιφάνεια, χωρίς να το διαπεράσει ούτε μία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε παραλήρημα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Σαν ένας αισθάνθηκαν όλοι πως η τελευταία τους ανάσα κρεμόταν από αυτό το τζάμι. Τους κατέλαβε μια αίσθηση κλειστοφοβίας, μια ανάγκη για δροσιά και νερό. Τότε, ενώ ο πανικός διέτρεχε το χώρο σαν αγέρας και οι φωνές είχαν αρχίσει να υψώνονται άναρθρες, ακατανόητες από τους κατόχους τους, ένας νεαρός άρπαξε ένα σφυρί και με όλη του τη δύναμη επιτέθηκε στο τζάμι. Το ράγισμα, αν και μικρό, ήταν αρκετό για να τραβηχτεί ο φόβος από το στήθος και να πέσει στο νερό.

Την άλλη μέρα το τζάμι είχε διαλυθεί. Εκατοντάδες σφυριά ξεκουράζονταν ανάμεσα σε θραύσματα από γυαλιά. Τώρα πια κανείς στην ακροθαλασσιά. Μόνο ο νεαρός καθόταν με τα πόδια στο νερό παίρνοντας βαθιές ανάσες και αγκαλιάζοντας την ελευθερία με το βλέμμα του.

Ήξερε πως την επόμενη φορά το τζάμι θα ήταν πιο γερό.

Σε ξένο τόπο

Σε ξένο τόπο ν’ αγαπήσω  πες  μου

πώς, κλειστά παράθυρα μετρούν το χρόνο.

Στα πέτρινα πλακόστρωτα κατρακυλούν

οι σκέψεις της ημέρας. 

Ανάμεσα στα κλαδιά του πάρκου ο κόσμος

-μου- αναριγά.

Κι ήταν πάντοτε το θέλω του ταξιδιώτη

μες στην τσέπη μου.

Παθιασμένο και αταίριαστο.

Το σπίτι των ονείρων

Ο Δημήτρης, στα τριανταπέντε πια, κοίταζε με περιέργεια την παλιά πολυκατοικία. Ο χρόνος είχε υπάρξει λίγο ανελέητος μαζί της, όπως με όλους άλλωστε. Δεν περίμενε ποτέ πως θα σταθεί ξανά σε αυτό το κατώφλι. Η παρόρμησή του να βγάλει τα κλειδιά από την τσέπη για να ανοίξει, διακόπηκε από ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Μετά από τόσα χρόνια μακριά σου, κι όμως ακόμη είσαι δικό μου.» σκέφτηκε κοιτώντας την εξώπορτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκαν ομιλίες και το χτύπημα από παιδικά ποδαράκια που βιάζονται να καλωσορίσουν το νεοφερμένο. Θυμήθηκε τότε, που αυτός ο ήχος ερχόταν από τον ίδιο κάνοντας τον ενθουσιασμό του να αντηχεί σε όλο το σπίτι.

Ιστορίες από χαϊκού

πότε θα φτάσω

στον κόσμο απέναντι

πίσω να κοιτώ

βρέχει στο δρόμο

εδώ ησυχία κάνουν

ψυχές του όχι

καπνός θολώνει

βήμα τυφλό θα κάνω

φόβος που πρέπει

μάτια αλμυρά

με το φως σας λούζομαι

πόνος μου γλυκός

άνθη κερασιάς

να μπορούσα το χάδι

να φυλακίσω

ψυχές μπουγάδα

καρτερούνε τον ήλιο

να ζωντανέψουν

Νυχτερινές στιχομυθίες της ρουτίνας

Και που λες ετοιμάζομαι για ύπνο. Ώρες το λαχταρώ να κοιμηθώ. Είμαι κομμάτια από την κούραση. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι ωραία και καλά και τσαφ! Μια φωνή πετιέται και αρχίζει σε εκνευριστικό τόνο τις ερωτήσεις:

-Τα πιάτα τα έπλυνες;

-Ουφ, όχι θα το κάνω αύριο.

- Στην εφορία πότε θα πας;

-Είπαμε, την Τετάρτη.

-Δεν πήρες πίσω τηλέφωνο την Αναστασία.

-Ωχ! Το ξέχασα!

-Τη βαλίτσα; Τη βαλίτσα πότε θα τη φτιάξεις;

-Σε ένα μήνα φεύγω, έχω καιρό.

-Να κάνεις λίστα, μην ξεχάσεις τίποτα!

-Όχι, όχι μην ανησυχείς. Άσε με τώρα να κοιμηθώ λιγάκι.

Και σιωπά για λίγο. Κι εκεί που νομίζω πως ησύχασε κι ετοιμάζομαι να βολευτώ, να σου πάλι!

-Καλέ, το γατί δεν το τάισες!!!!!

-Δεν έχω γάτα.