Ταξίδια φωτός

Μια ηλιαχτίδα γλίστρησε ανάμεσα από τα παραθυρόφυλλα  και προσγειώθηκε με χάρη στο πρόσωπό του. Ξύπνησε. Ο ανήσυχος ύπνος του δεν είχε διαρκέσει ούτε τρεις ώρες. Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί στο δωμάτιο. Το λιγοστό φως του υποδείκνυε τη λιτή επίπλωση του δωματίου. «Ακόμα εδώ είμαι;» σκέφτηκε με πικρία. Είχε δει στον ύπνο του πως όλα είχαν τελειώσει. Όμως η πραγματικότητα είχε βαλθεί να τον ξυπνήσει.

Εξεταστέο Μάθημα: Μικρή Ελλάδα-Μέθοδοι Αυτοκριτικής και Προβληματισμού 1

Σχολιάστε τις παρακάτω προτάσεις:

1. Έχω συνηθίσει να σκέφτομαι πως τίποτε μεγάλο και σημαντικό δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
2. Έχω συνηθίσει να ελπίζω μόνο στην αλλαγή του εαυτού μου.
3. Έχω αποδεχτεί πως οι μεγάλες αποφάσεις των άλλων θα μου φέρνουν μόνο απογοητεύσεις.
4. Μου φαίνεται περίεργο πώς κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν το κουράγιο να πολεμούν για κάτι που με την τετραγωνισμένη λογική μου δεν έχει καμία ελπίδα.
5. Αναρωτιέμαι γιατί εκπλήσσονται και σοκάρονται όταν άλλοι παίρνουν τα ηνία γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς και στέκονται απέναντί τους ή από πάνω.

Τι μου έμαθε ο παππούς χρόνος

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου και οι ημέρες φαντάζουν ρεζερβέ για οικογενειακά τραπέζια και αγαπημένους φίλους;  Είναι το πρόβλημα αυτή η εξαναγκαστική χαρούμενη διάθεση ή όλα αυτά τα λαμπιόνια, τα φαγητά, τα χαμόγελα τα δήθεν και τα μη ή κάποια ανασκόπηση αυτού που πέρασε κι αυτού που έρχεται; Έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να πονάμε αναδρομικά και επετειακά για ένα σωρό πράγματα που μας συνέβησαν, ακόμη και αν μία μέρα πριν, γνωρίζαμε πως  τους είχαμε πλέον βάλει τη σφραγίδα «ξεπερασμένο» και τα είχαμε χώσει στην κατάψυξη. Είναι τόσα αυτά που ξεπηδούν κάθε χρονιά, τέτοια εποχή και πραγματοποιούν τη δική τους τελετουργία.  Ή μήπως είμαι μόνο εγώ; Μα γιατί πρέπει να είναι όλα τέλεια όταν αλλάζει ο χρόνος;

Πες μου μαμά

Πες μου μαμά, πώς γυρίζουν οι κόσμοι μα εγώ μένω ακίνητη εδώ;

                           πώς αλλάζουν οι άνθρωποι μα μου φαίνομαι ίδια εγώ;

Πες μου μαμά, πώς ξεχνάω, κοιμάμαι, ονειρεύομαι και ξυπνώ;

                            πότε, αλήθεια, θα μάθω κι εμένα τόσο πολύ ν’αγαπώ;

Είναι αλήθεια, μαμά, πως κάποιος μια μέρα θα με τραβήξει μαζί του ξανά

μ’ αγάπη, με τρέλα, με όμορφους κόσμους, με μια αγκαλιά;

Κι ύστερα θα’ρθουν, σαν πρώτα, στιχάκια στιφά και σταχτιά

ξεχασμένες γωνίτσες, πικρές καταιγίδες από μαχαίρια μικρά

θα λιώσουν οι αχτίδες των ήλιων που μου ‘χε χαρίσει παλιά

θα κρύψω τα όσα εκείνον θυμίζουν λιγάκι βαθιά.

Και όταν αγγέλοι μιλήσουν και πάλι  για άλλη μι’ αγάπη, καινούργια, μαμά

Μα πόσος χώρος θα υπάρχει στο τέλος να κρύβω αγάπες βαθιά, βρε μαμά; 

Στην Κονίσπολη αδερφές μου (-κι αδέρφια-)

«Τάξις και ασφάλεια», θα ακούσετε να ξεστομίζουν τα ανδρείκελα των εκάστοτε μικρών, μεσαίων, μεγάλων, ακατανόητων, ψεύτικων και ολοκληρωτικών εξουσιών. Θα ακούσετε ακόμα πολλά «θα», λέξεις όπως «αναβάθμιση, ποιότητα, ποσότητα, καλύτερο, αύριο, πρέπει, να σφίξουμε, να δώσετε, να πάρουμε, να χάσετε, να κερδίσουμε…» (Συμπληρώστε κατά βούλησιν. Δεν θα σας δίνεται, άλλωστε, συχνά τέτοια ευκαιρία.) Θα θυμώσετε, θα συμβιβαστείτε, θα σκύψετε το κεφάλι, θα σηκώσετε ανάστημα, θα φωνάξετε, θα σιωπήσετε, θα…Συμπληρώστε κατά βούλησιν. Άλλωστε, οι φόρμες σας λένε συνήθως ακριβώς τι πρέπει να γράψετε, να κάνετε, να πείτε. Και τι δεν πρέπει, ομοίως.

Συνήθειες κατάποσης κόμπων

Τυλιγμένος με μερικά καθημερινά  πυροτεχνήματα και μια περιποιημένη χούφτα ηλιαχτίδες πηγαίνει πιο εύκολα κάτω. Για  εκείνον τον κόμπο που ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει, μα αρνείται να εξαφανιστεί,μιλάω. Αγνώστου ετικέτας και ταυτόχρονα συμμετέχων σε κάθε διαθεσιακή ασυμμετρία. Φαίνεται πως τα παγκοσμίου φήμης  «υπαρξιακά» αρέσκονται στο να στέκονται στο λαιμό και όσο ψωμί και φως κι αν μπουκωθείς να  μην μετακινούνται παρακάτω. Κάποτε θα μπορούσε κανείς να πει πως αν λυθεί το ένα και το άλλο η κατάποση θα γίνει ευκολότερη και ύστερα από λίγο αβίαστη. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, ενώ το κάθε «πολύ σοβαρό» πρόβλημα που βολικά δικαιολογεί τον εκάστοτε κόμπο ξεφτίζει, τη θέση του παίρνουν καινούργια «σοβαρά» προβλήματα και κόμποι. Ίσως με τον καιρό η κατάκτηση της ηρεμίας είναι περισσότερο προϊόν της  αποδοχής αυτής  της μοίρας,  παρά  κάποιο μαγικό διαλυτικό για να το κάνεις γαργάρες.

Να τους αγαπάς

Τους ανθρώπους να τους αγαπάς.

Κι ας είναι δύσκολοι, κι ας είναι εγωιστές, κι ας είναι απρόσεχτοι. Γιατί είσαι κι εσύ το ένα ή το άλλο ή κάτι ολότελα διαφορετικό. Εκείνους που σε δέχτηκαν όπως είσαι, ή που τουλάχιστον προσπάθησαν, να τους αγαπάς και να προσπαθείς να κάνεις και γι’ αυτούς το ίδιο.

Τι κι αν χωρίσουν δρόμοι και μονοπάτια, τι κι αν θυμώσεις ή πληγωθείς – και τα δυο απόρροια των δύο, όχι του μοναδικού φταίχτη και αποδιοπομπαίου τράγου – εσύ να τους αγαπάς.

Κι όσο μπορείς κι έχεις το θάρρος να τους το λες, να το φωνάζεις αν αντέχεις. Γιατί μπορεί να το χρειάζονται, γιατί μπορεί να μην το ξέρουν, γιατί μπορεί να το ξέχασαν, γιατί η ζωή είναι μικρή.

Μη φοβηθείς πως μπορεί να πετάξουν στα σκουπίδια αυτό που εσύ έφτιαξες με καρδιά και χέρια και κόπο, ψυχή και μυαλό. Μη φοβηθείς, γιατί η αγάπη ανακυκλώνεται κι αν τύχει και δεν τη θέλουν, εκείνη θα βρει ένα τρόπο να επιστρέψει σε σένα. Θα γίνει ξανά δικιά σου και θα μπορείς να τη μοιράσεις όπου εσύ θελήσεις ή να θρέψεις λίγο και τον εαυτό σου.

Τον εαυτό σου να τον αγαπάς επίσης.

Κι ας είναι όπως είναι, κι ας τον κατηγορείς πολλές φορές για τον κόσμο όλο. Γιατί αυτός είναι ο μόνος που ξαγρυπνά δίπλα σου όταν όλοι οι άλλοι σωπαίνουν. Αυτός είναι που σε έβγαλε από όσους βούρκους πέρασες με τα πόδια και εκείνος μονάχα θα μείνει να πολεμάει για σένα μέχρι τέλους. Όχι επειδή οι άλλοι δεν θέλησαν μα επειδή δεν μπόρεσαν, επειδή χρειάστηκε να φροντίσουν του ίδιους ή κάποιον άλλον.

Κι όταν μάθεις να αγαπάς, θα μπορείς να καταλάβεις ότι σ’ αγαπούν.

Κι ας είναι απασχολημένοι και  κουρασμένοι. Κι ας μην το δείχνουν όπως θα ‘θελες παρά με το δικό τους τρόπο, γιατί ποτέ δεν ήταν οι άνθρωποι των συναισθηματισμών. Κι ας νομίζεις ότι σε ξέχασαν. Κι ας είναι μακριά. Εκείνοι σε αγαπούν και κάπου βαθιά το ξέρεις.

Τους ανθρώπους σου να τους αγαπάς.