Από κάποια γωνίτσα της εικόνας

Οι εμμονές του ρομαντικού ανακυκλώνονται συστηματικά παρατηρώντας τις ευδιάκριτες γραμμές των ανθρώπων που κοιτάζουν με μάτια νοσταλγικά δίχως να βλέπουν. Στο τραπεζάκι του καφέ σκόρπια πιατάκια και φλιτζάνια, απομεινάρια κάποιας πρόσφατης ανθρώπινης παρουσίας. Τα αποτσίγαρα στο τασάκι σου θυμίζουν τη νευρικότητα με την οποία η υστερική πενηντάρα έφτυνε τις λέξεις κατηγορώντας τον κόσμο όλο για άλλο ένα σημάδι πως έχει πια για τα καλά περάσει την κλιμακτήριο. Πίσω από το μπαρ, ο νεαρός με το διεισδυτικό βλέμμα στέκει για λίγο ακίνητος σαν σε πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη καρτ ποστάλ, ενώ στο χώρο γύρω του δεσπόζει ένα λευκό συννεφάκι καπνού. Πιθανή προέλευση: η κοντινή καφετιέρα. Εστιάζεις την προσοχή σου στις γύρω ψιλοκουβεντούλες, η σύνθεση όλων μαζί σου θυμίζει ένα από εκείνα τα στιγμιαία παράταιρα που σε κατακλύζουν όταν βρίσκεσαι παρατηρητής σε χώρο με πολύ κόσμο. Φαίνονται όλοι τόσο συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουν, που τους απασχολεί, που εξηγούν, που ακούν, που σκέφτονται. Και τι από όλα αυτά έχει σημασία για σένα; Τίποτε. Κι αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Κρυφά, συνωμοτικά με τον εαυτό σου. Μέσα στην ψευδαίσθηση της απόσυρσης από την αλληλεπίδραση γίνεσαι κι εσύ άλλη μια φιγούρα σε κάποια γωνίτσα της εικόνας.

περίεργη...

Είμαστε περίεργη φάρα...
Σφίγγουμε τα βιβλία στην αγκαλιά μας σαν σανίδες σωτηρίας.
Αφήνουμε το σώμα μας στο χώμα μόνο για να κοιτάξουμε ψηλά τα βιαστικά σύννεφα που θέλουμε να φτάσουμε.
Κλείνουμε τα μάτια στον ψίθυρο της βροχής φτιάχνοντας μουσική με οτιδήποτε διαθέσιμο.
Και ανασαίνουμε απαλά κάτω από τ' αστέρια σε στιγμές εσωτερικής περισυλλογής.
Και χαμογελάμε αδιόρατα όταν ο αέρας μας χαϊδεύει το πρόσωπο.
Κι αν μπροστά σε απρόσκλητες σκιές χάσουμε λιγάκι την ισορροπία μας,
παρεμβαίνει η ψυχή ανυψωμένη, ανυπόμονη να γεμίσει κι άλλο.
Είμαστε περίεργη φάρα,
ό,τι και να  μας έκλεψαν εσκεμμένα ή κατά λάθος, το δημιουργήσαμε ξανά πιο ταιριαστό με την ελεύθερη φύση μας.

Σεπτέμβρης

Οι μικρές μελαγχολίες του Σεπτέμβρη

ανασαλεύουν ένα καλοκαίρι που πέρασε

εξερευνούν διψασμένα έναν χειμώνα που έρχεται

περιπλανούνται νοσταλγικά στα σοκάκια των νησιών

κοιτούν ατάραχες το φεγγάρι

σαν ένα φανάρι, ασάλευτο, στο απέραντο τίποτα υψωμένο

μάρτυρας όλων εκείνων που έφυγαν

μάρτυρας όλων εκείνων που θα έρθουν

και μια υποτυπώδης απλωσιά στα ιδιαίτερα της ψυχής

περιμένει να γεμίσει αψεγάδιστες ακόμη υποσχέσεις

για άλλο ένα αύριο

Καλώς ήρθες φθινόπωρο.

Παιδικά παιχνίδια

Είναι περίεργο. Όλες μου οι κούκλες στέκονται χαμογελαστές στη σειρά, όπως τις είχα αφήσει την τελευταία φορά που έπαιξα μαζί τους. Μα τώρα, ούτε τα χέρια μου δεν είναι ίδια για να τις κρατήσω με τον ίδιο τρόπο. Έχουν μεγαλώσει. Είναι πια πιότερο προσεκτικά και συγκρατημένα. Νιώθουν το περίγραμμα των αντικειμένων φοβισμένα, λες και έχουν πληγωθεί πολλές φορές σε αυθόρμητες αναζητήσεις. Και έχουν πληγωθεί. Πολλές φορές. Σε αυθόρμητες αναζητήσεις. Μα δεν είναι λόγος αυτός για να τα παρατούν, σκέφτομαι. Δεν είναι λόγος για να γίνονται απρόσωπα και βαρετά. Θέλω αμέσως τώρα να διατάξω αυτά τα ανυπάκουα άκρα να παίξουν ξανά μ' αυτές τις πάνινες ηρωίδες της παιδικής μου ηλικίας. Ξανά. Ελεύθερα. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να συμμετέχει όλο το  σώμα. Και το μυαλό, μην το ξεχάσω. Μα είναι δύσκολο να παρασύρεις δύο απλοϊκά χέρια σε παιχνίδια, πόσο μάλλον ολόκληρη ανθρώπινη υπόσταση.Όχι. Γι' αυτό και θα κάτσω εδώ. Να κοιτάω τις κούκλες μου. Γιατί από ένα σημείο και μετά μπορώ μονάχα να αντιγράφω ανώδυνα από τις αυθεντικές παιδικές μου αναμνήσεις.

Ναξιώτικες περιπλανήσεις

Είναι τα ασβεστωμένα πεζούλια ένα ταξίδι μαγικό καθώς περιπλανιέσαι κάτω από τα μπλε παραθυρόφυλλα της Χώρας. Βλέπεις οικόσημα και αρχοντικά μα πιο εντυπωσιακά είναι εκείνα τα παλιά σπιτάκια με τις κοντές τους πόρτες. Αυτές που νομίζεις με ένα φου θα πέσουν και αναρωτιέσαι αν κάποτε εδώ ζούσαν χόμπιτ. Κάθε γωνιά θα σου προσφέρει μια λεπτομέρεια με τα μπρούτζινα ρόπτρα και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Μυρίζει γιασεμί και τα πλακόστρωτα ζεματάνε. Μπορείς να χαθείς δίχως δισταγμούς ανεβαίνοντας προς το κάστρο ακολουθώντας τον απόηχο από παιδικά τρεχαλητά. Κάποια αναπάντεχη στιγμή θα ξεπροβάλλει κι η θάλασσα με κάδρο κάποιο παλιό πέτρινο παράθυρο ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού. Το χρώμα της δανεισμένο από την πορτοκαλιά παλέτα του ηλιοβασιλέματος. Μικρά μαγαζάκια, άλλα πιο τουριστικά άλλα σωστός θησαυρός. Εργαστήρια με ιδιαίτερα κοσμήματα και κόσμοι από ξύλο και μυθικά πλάσματα χαμένα ανάμεσα σε στροφές και μισοκρυμμένα μπαράκια με δροσερές ταράτσες...

Κι εκεί που θα υπόσχεσαι πως θα ξαναγυρίσεις για να χορτάσεις λίγο ακόμα, κάποιος περαστικός θα σε προειδοποιήσει να προσέξεις γιατί "Όποιος έρχεται στη Νάξο πολλές φορές, έρχεται η στιγμή που δεν μπορεί πια να ξαναφύγει."

Καλοκαίρια με δροσιά

Κι ήταν απλό εκείνες τις μέρες να μελαγχολήσεις,

                              γύριζες από κατάρες σε ξόρκια,

                              κοίταζες με ελπίδα απ' το παράθυρο.

Κι ήταν επόμενο εκείνες τις μέρες να ερωτευτείς,

                      γιατί η ψυχή σου αποζητούσε κάτι πιο έντονο

                      το κορμί σου ήθελε να χαμογελάσει ολόκληρο.

Το 'νιωθες κακό κάθε σου σκέψη να ξεκινά με το "δώσε μου".

Ήθελες η περιπέτεια αυτή να είναι πιο ανιδιοτελής...

Κι αναρωτιόσουν αν θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα

                                          για να το καταφέρεις. 

Συμπαντικές ανακατωσούρες

Σαν πλανήτες δαχτυλιδοφορεμένοι πώς περιφερόμαστε όλοι στον κόσμο...
Δυο κυκλικές τροχιές τέμνονται καμιά φορά κι είναι τότε τόσο δέσμιες η μία της άλλης. Σκέψου τώρα χιλιάδες τροχιές να τέμνονται σε ένα σύμπλεγμα άθραυστο μα και ρευστό. Δεν είναι, λοιπόν, λογικό πως όλοι μας νιώθουμε πού και πού να πνιγόμαστε; Κι αν ύστερα κάποιος κυνηγήσει την ισορροπία, τότε τείνει να βρεθεί μπροστά σ' ένα σκοινί που κανείς δεν θέλει να τραβήξει.

Όλα είναι ανθρώπινες σκηνές μιας συμπαντικής ανακατωσούρας στην οποία όλοι βάζουμε το λιθαράκι μας. Τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, κι όμως παλεύουμε για το "τόσο ίδιοι". Τόσο ίδιοι που κουράζει και ξεκουράζει συγχρόνως. Τόσο ίδιοι που η διαφορετικότητα αντηχεί σαν αντίλαλος σε όλα τα σκοτεινά λαγούμια που έσκαψε ποτέ η ανθρωπότητα.

Τόσο ίδιοι, σαν μηχανές που έμαθαν ξαφνικά να αισθάνονται.

Σε όνειρο

Κι όταν ανοίγεις αμυδρά τα μάτια

μπερδεμένος λίγο ακόμα στη σχοινένια γέφυρα του ονείρου

δοκιμάζεις αν είναι όλα στη θέση τους

κι αναρωτιέσαι πόσο έλειψες και γιατί...

Στιγμές που συνθέτουν το παράταιρο

Τον συνάντησα σε μια διασταύρωση γεμάτη φανάρια. Τα αυτοκίνητα είχαν κοκαλώσει ενώ στον αέρα πλανιόταν αφηνιασμένη η ιαχή κάθε κόρνας. Εκείνος ατάραχος στη μέση του δρόμου, αγνοώντας τις απειλητικές γροθιές που υψώνονταν τριγύρω του, να κοιτά προσηλωμένος την άσφαλτο. Στο δεξί του χέρι κρατούσε σφιχτά ένα άδειο ποτιστήρι ενώ μπροστά στα πόδια του το έδαφος φαινόταν βρεγμένο. Με αργές κινήσεις έβγαλε από την τσέπη του έναν σπόρο και με μεγάλη τρυφερότητα τον εναπόθεσε κάτω. Στάθηκε έτσι για λίγη ώρα με το ανυπόμονο βλέμμα ενός παιδιού που περιμένει τα Χριστούγεννα να μαλακώνει τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια του. Αν και οι παρευρισκόμενοι φαίνονταν εκτός εαυτού κανείς δεν τόλμησε να πλησιάσει. Ύστερα έριξε κάτω το κεφάλι απογοητευμένος και προχώρησε προς το πεζοδρόμιο όπου στεκόμουν. Ο αέρας χάιδευε τα κουρέλια του και ανακάτωνε τα λευκά μαλλιά του. Μόλις έφτασε μπροστά μου βύθισε το βλέμμα του στο δικό μου. «Προσπάθησα.» ψιθύρισε σαν να απολογείται και χάθηκε όπως ο ήλιος βουτά μέσα στη θάλασσα και μοιάζει σαν να έσβησε το ηλιοβασίλεμα.

∞

Σημάδια

Σημάδια θα δεις στο σπίτι σου

και θα τα αποδώσεις σε ένοικους προηγούμενους.

Σημάδια θα δεις στους φίλους σου

και θα πεις πως δεν πετύχαν στη ζωή τους.

Σημάδια θα δεις στο σύντροφό σου

και θα σκαρφιστείς την ιστορία μιας παλιάς, πληγωμένης αγάπης.

Σημάδια θα δεις στους γονείς και τα αδέρφια σου

και θα πειστείς πως είναι η ρουτίνα.

Σημάδια θα δεις στο σώμα σου

και θα σκεφτείς μπόρες περασμένες.

Σημάδια θα δεις στις σκέψεις σου,

όμως επίμονα θα εθελοτυφλείς.

Γιατί σημάδια μπορείς να βρεις παντού,

μα δεν ξέρεις πώς να τα διαβάσεις.

Ίσως φοβάσαι πως κάτι θα χρειαστεί ν' αλλάξεις.

Ίσως φοβάσαι πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω

από ζαριές τυχαίες...

Γιατί;

-Γιατί κλαίμε μπαμπά;
-Γιατί ο κόσμος δεν μας χωράει όλους, παιδί μου.

Συμβουλές σε εκείνη που κοιτά από ψηλά

Η ανάσα της είχε πιαστεί σε μια στιγμή και βυθιζόταν τώρα στα πνευμόνια της. Πώς γνωρίζεις έναν άνθρωπο; Τι λες ύστερα από το όνομά σου, τις ταμπέλες σου; Και πώς ακόμα απλώνεις το χέρι να πιάσεις το δικό του, πώς τεντώνεσαι, τι από την ψυχοσύνθεσή σου αφήνεις να εκτεθεί και τι κρύβεις βαθιά βαθιά μέσα σου;  Έτσι, ακίνητη και βουβή. Όμορφες σκέψεις, δύσκολες στιγμές, πνιγμένες φωνές που δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο και φτιάξαν ένα σύννεφο από κόκκινες τουλούπες καπνού στο στήθος. Άνθρωποι που πέρασαν, άνθρωποι που ξηλώθηκαν βίαια και άλλοι που δεν έλεγαν να φύγουν. Με τι κουράγιο έναν καινούργιο άνθρωπο; Με τι κουράγιο μια καινούργια φιλία; Με τι κουράγιο έναν καινούργιο έρωτα; Σηκώνει τα μάτια στον ουρανό, εκεί κανείς δεν την εμπόδιζε, παρά μόνο τα σύννεφα. Γι’αυτό μισούσε τις συννεφιασμένες μέρες. Της άρεσε να παρατηρεί τους περαστικούς από ψηλά, ελάχιστοι σηκώνουν ψηλά το κεφάλι, έτσι κανείς δεν την αντιλαμβανόταν… Ήταν ασφαλής να παρατηρήσει δίχως να τραβήξει την προσοχή. Ήταν ασφαλής να συμμετέχει λίγο..από μακριά. Λίγος πολύτιμος χρόνος  πριν αποφασίσει να κάνει άλλη μια βουτιά στην πραγματικότητα.

Κι όμως, με ό,τι κουράγιο μπορεί να συγκεντρώσει θα πρέπει να βουτήξει με φόρα ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα. Γιατί, τελικά, δεν μπορείς να ζεις τη ζωή από μακριά παρά μόνο από μέσα. Με χαμόγελα και με δάκρυα. Με χαρά και θυμό. Με ασφάλεια και φόβο. Με αντιθέσεις. Όπως η αντίθεση σε αυτές τις σκέψεις με τις πρώτες. Με θάρρος να δεχτείς τις τρικλοποδιές για να μπορέσεις να αγκαλιάσεις τις όμορφες στιγμές, γιατί τους αξίζει. Σκέψου πως αν δεν υπήρχαν τα σύννεφα, δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις τη λιακάδα. Και ίσως... ίσως να είναι καλύτερα να εκτεθείς..όσο κι αν το φοβάσαι. Βέβαια, είναι μακρύ το ταξίδι από την αρχή του μονοπατιού όπου κάποια χείλη σχηματίζουν συμβουλές μέχρι το σημείο όπου μπορείς πραγματικά να τις ακούσεις.

(http://favim.com/image/159359)

Αργοπεθαίνει ο ρομαντισμός

Ξεκίνησε με δυο χέρια που έψαχναν το ένα το άλλο στο σκοτάδι.
Ήταν γι'αυτά πολύ σημαντικό να νιώσουν το μεταξύ τους,
μια παρηγοριά ενάντια στη Μοναξιά, μια τρομερή λέξη που καλά καλά δεν ήξεραν ακόμη,
τους την είχαν ταΐσει, βλέπεις, με το κουτάλι, σε μικρές δόσεις από βρέφη.
Για να προσαρμοστούν καλύτερα.
Ύστερα, κάπως το ένα κρεμάστηκε από το δεύτερο αρνούμενο να συνεχίσει μόνο του,
λες και φοβόταν κάτι που δεν ήξερε.
Το διστακτικό άγγιγμα έγινε πνιγηρή λαβή.
Πολύ νωρίς ή  πολύ αργά κάποιος έτρεξε να κρυφτεί μακριά.
Κι ύστερα όλα ξεκίνησαν από την αρχή με μια σπιθαμή πικρίας στο ιστορικό του καθενός.
Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Κάπως έτσι αργοπεθαίνει ο ρομαντισμός.

Αμφιβόλως Επιζών

Αμφιβόλως επιζών  και επικίνδυνα ταλαντευόμενος

άνθρωπος τσακισμένος, μα τι κρίμα, ακόμη ανόητος

έτοιμος να παραδώσει τις δυνάμεις του σε χέρια άλλων

μιας και μοναχός του αδυνατεί να τις χειριστεί επαρκώς.

Ασήμαντο κι αν η καρδιά του χαράσσεται κάθε φορά που το επιχειρεί.

Είναι κρίμα άνθρωπος τσαλακωμένος να μην το αντιλαμβάνεται,

να αναμένει τον από μηχανής θεό -για άλλη μια φορά- να οδηγήσει τις ημέρες του.

Ανακούφισης σιωπές

Μερικές φορές η σβελτάδα του κόσμου χάνεται για λίγο
κι εγκλωβίζομαι σε λίγες στιγμές που παίζουν ξανά και ξανά.
Σε αργή κίνηση φωτογραφίζω την εικόνα που εκτυλίσσεται
δυο γαλότσες που τσαλαβουτούν στην άσφαλτο,
ο γκρίζος ουρανός που κλαίει,
ένα καπέλο που το παρέσυρε η βροχή.
Κι είναι οι στιγμές αυτές, ανακούφισης σιωπές,
μες στο ανακάτωμα του κόσμου
και την ιδέα του "ποτέ πια" που κάποιος πρόφερε πριν λίγο.

A chance of sunshine~ Εκείνη κι Εκείνος~ Love at first sight

 Πριν λίγο καιρό, κοιτώντας τη φοιτητική μου βιβλιοθήκη σε μια στιγμή απέραντης απελπισίας πάνω από έναν τεράστιο τόμο γενετικής (η εξεταστική περιλαμβάνει πολλές τέτοιες στιγμές), βρήκα πως κάτι μου έλειπε. Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου τα βιβλία ήταν το βασικό συστατικό κάθε ματιάς που έριχνες τριγύρω. Έτσι, λοιπόν, είχα μάθει τη θέση κάθε βιβλίου και το πώς η θέα του επηρέαζε τη διάθεσή μου, είχα μάθει να ατενίζω τις βιβλιοθήκες για να πάρω κουράγιο και έμπνευση. Στο ταξίδι μου,όμως, για το καινούργιο σπίτι πήρα μόνο τα άκρως απαραίτητα και τα άφησα ύστερα να στέκονται δίπλα σε βαριά βιβλία βιολογίας. 

 Επιστρέφοντας σε εκείνη την καθόλου σπάνια στιγμή απελπισίας...κατάλαβα πως μόνος τρόπος επιβίωσης σε παρόμοιες περιπτώσεις θα ήταν η εισαγωγή ενισχύσεων. Ας εξηγήσω λιγάκι την κατάσταση. Σπίτι όλη μέρα, ο ήλιος είτε αποχώρησε είτε δε βγήκε ποτέ (ειδικά εκείνες τις βασανιστικές συννεφιασμένες μέρες του Φλεβάρη), κι εγώ στη μέση ενός ωκεανού από ονόματα πρωτεϊνών, μηχανισμών, οργανισμών και τρέχα γύρευε. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, το μάτι μου θα πάει κατευθείαν στα ράφια, μήπως ξεκουραστεί πάνω σε κάποιο εξώφυλλο που θα του θυμίσει μια ιστορία και ίσως του δώσει λίγο θάρρος. Απαραίτητες, λοιπόν, οι ενισχύσεις σε εκείνα τα ράφια.

 Η πρώτη μου επιστράτευση ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία. Εκείνη κι Εκείνος του Jimmy Liao ή στα αγγλικά ένας τελείως διαφορετικός τίτλος όπως συμβαίνει πολλές φορές A chance of sunshine. Αν και όταν το πρωτοέπιασα στα χέρια μου ήμουν πολύ λίγο καιρό σε αυτόν τον κόσμο για να μπορέσω να το καταλάβω, αργότερα το εκτίμησα πάρα πολύ. Δεν είναι μια ιστορία αγάπης, όπως θα μας προϊδέαζε ο τίτλος. Η αγάπη μπορεί να προέκυψε μετά το τέλος του βιβλίου, μπορεί και όχι. Είναι μια ιστορία γνωριμίας και τυχαιότητας. Ένα βιβλίο όπου οι εικόνες κυριαρχούν συνοδευόμενες από λίγες μόνο λέξεις. Απλές λέξεις, τίποτε το πομπώδες. Οι ιδέες που πλέουν στο κεφάλι μου κάθε φορά που το (ξανα)διαβάζω αφορούν την αποπνικτική ζωή μέσα στο τσιμέντο, το πόσο ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τους άλλους, το πόσο λίγα μπορείς να πεις κι όμως να ακουστούν πολλά. Μα πάνω από όλα συνεπαίρνομαι από εκείνη τη μαγεία του τυχαίου που μπορεί να σε φέρει κοντά ή να σε απομακρύνει από κάποιον άλλον ανεξάρτητα από τις δικές σου προθέσεις.

 Όμως όλα αυτά θα ήταν λειψά αν δεν συμμετείχε και ένα μικρό απόσπασμα από το όμορφο ποίημα της βραβευμένης με Νόμπελ Wislawa Szymborska, δίνοντας ακριβώς τον τόνο της αβεβαιότητας και της Σύμπτωσης που τυχαίνει να με συναρπάζει. Η μετάφραση είναι κάτι το ριψοκίνδυνο, ένα ποίημα αλλάζει, παίρνει μορφές διαφορετικές με κάθε μεταπήδηση σε άλλη γλώσσα και με κάθε μεσολάβηση κάποιου άλλου. Παραθέτω, λοιπόν, το ποίημα στα αγγλικά έτσι ώστε να υπάρχει μονάχα ένα πέπλο μεσολάβησης που μας χωρίζει από την Πολωνέζα ποιήτρια.

Love at first sight

They're both convinced
that a sudden passion joined them.
Such certainty is beautiful,
but uncertainty is more beautiful still.

Since they'd never met before, they're sure
that there'd been nothing between them
but what's the word from the streets, staircases, hallways-
perhaps they've passed by each other a million times?

I want to ask them
if they don't remember-
a moment face to face
in some revolving door?
perhaps a "sorry" muttered in a crowd?
a curt "wrong number" caught in the receiver?-
but I know the answer.
No, they don't remember.

They'd been amazed to hear
that Chance has been toying with them
now for years.

Not quite ready yet
to become their Destiny,
it pushed them close, drove them apart,
it barred their path,
stifling a laugh,
and then leaped aside.

There were signs and signals,
even if they couldn't read them yet.
Perhaps three years ago
or just last Tuesday
a certain leaf fluttered
from one shoulder to another?
Something was dropped and then picked up.
Who knows, maybe the ball that vanished
into childhood's thicket?

There were doorknobs and doorbells
where one touch had covered another
beforehand.
Suitcases checked and standing side by side.
One night, perhaps, the same dream,
grown hazy by morning.

Every beginning
is only a sequel, after all,
and the book of events
is always open halfway through.

(σε μετάφραση των Stanislaw Baranczak και Clare Cavanagh)

 Ένα βιβλίο, λοιπόν, και ένα ποίημα για σήμερα. Η βιβλιοθήκη θα συνεχίσει να γεμίζει και τα μάτια μαζί με το μυαλό να ανακαλύπτουν.

Εκείνη, ζει σε μια παλιά συνοικιακή πολυκατοικία. Βγαίνοντας έξω στρίβει πάντα αριστερά, όπου κι αν  έχει να πάει.

Εκείνος, ζει σε μια παλιά συνοικιακή πολυκατοικία. Βγαίνοντας έξω στρίβει πάντα δεξιά, όπου κι αν έχει να πάει.

Εκείνη κι εκείνος δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.

Αντί προλόγου

Δεν γνωρίζω ακριβώς το λόγο που καθόρισε την αρχή μιας τέτοιας προσπάθειας. Ίσως ήταν μια παρόρμηση να μοιραστώ κάποιες σκέψεις πριν προλάβει να με σταματήσει κάποια λογική συντηρητικού αυτοπεριορισμού. Ίσως ήταν μια ευχή να βρω μερικές ψυχές που αλέθονται καθημερινά -εκτός της δικής μου- και να τους ψιθυρίσω πως είμαστε πάνω από ένας. Ίσως πάλι να ήταν απλώς μια ηλιαχτίδα που μου έκλεισε το μάτι το πρωί και μου πρότεινε να αρχίσω να χρησιμοποιώ λιγότερο το "ίσως" και περισσότερο το "θα". Όπως και να συνέβη, προσγειώθηκα εδώ και λέω να μείνω λίγο ακόμα, ελπίζοντας σε καλή παρέα και μερικές αδέσποτες σκέψεις παραπάνω. Καλό ξεκίνημα, λοιπόν, και ελπίζω να βρείτε κάτι εδώ που να μπορεί έστω μια στιγμή να σας κάνει να χαμογελάσετε ή να εξερευνήσετε προς τα μέσα αλλά και έξω.